Een jurist met ‘vuile handen’ (1)

Deze column verscheen ook in het
magazine Leven in Frankrijk, 2020/5 (herfst)

Denkend aan een juridisch adviseur, advocaat of notaris, ziet u vast een aan een bureau gezeten, bedachtzaam kijkende figuur voor zich. Logisch, zo ziet ‘mijn soort’ er in het dagelijks leven meestal uit.

Van deze kantoortypes zijn er véél. Maar stel nu dat u met uw Franse woning ineens stuit op een acuut probleem,

een niet-alledaags vraagstuk. Dan bent u blij met een adviseur met decennia ervaring in de Franse ‘juristerij’ maar die tegelijk in staat én bereid is om met haar team letterlijk de handen uit de mouwen te steken.

Vrees niet voor vuile zaakjes…

…want de titel is slechts prikkelend bedoeld. Met vuile zaakjes houden we ons niet bezig maar van echt aanpakken en crisismanagement houden we des te meer. In deze en de volgende columns geef ik een kijkje in twee recente dossiers waarin meer kwam kijken dan specifieke kennis van het Franse recht en het aansturen van de Franse notaris of advocaat.

Het is 2017 als ‘meneer A’ overlijdt. Hij laat onder meer een prachtig perceel grond in de Var na, met zeezicht en een schattig klein huisje erop. Mij wordt gevraagd, de afwikkeling van dit Franse deel van de nalatenschap te begeleiden. Mijn dagelijks werk, dus ik weet wat me te doen staat.

Een nalatenschap die eenvoudig leek…

Ik begin steevast met overleg met de Franse notaris. Met hem of haar onderzoek ik de eigendomssituatie en bekijk ik of er ook Franse testamenten zijn. Is de situatie duidelijk, kan de Franse nalatenschap worden afgewikkeld. Zo gaat het -eenvoudig geschetst- vele malen per jaar.

In het geval van meneer A echter, blijkt al snel dat hij niet de enige eigenaar was. De ruim vier hectare grond blijkt 35 jaar geleden te zijn aangekocht door A sámen met twee toenmalige buren. Dit opdat er niet ineens een vreemde een grote villa op zou kunnen bouwen die het unieke zeezicht zou verpesten. Het voornemen was om het grote perceel kadastraal te splitsen, waarna ieder een mooie uitbreiding van zijn tuin kon bewerkstelligen. A kocht en betaalde het grootste deel, namelijk zo’n 25 duizend vierkante meter.

…maar steeds complexer blijkt

U ziet de bui al hangen. De gezamenlijke koop werd netjes geformaliseerd maar de beoogde splitsing volgens de gemaakte schetsen raakt in de vergetelheid. En zo kon het gebeuren dat de registers nog steeds drie eigenaars en indivision (in onverdeelde eigendom) vermelden.

Nu hoeft zoiets geen ramp te zijn, zolang de oorspronkelijke eigenaars maar traceerbaar zijn, de landmeetkundige gegevens accuraat, en iedere eigenaar wil en kan meewerken.

Complexer. Zoals ik al zei.

Maar als dat zo was, zou deze casus natuurlijk geen spannende anekdotes opleveren en zie daar: naast meneer A was ook een andere mede eigenaar inmiddels overleden en was de derde niet alleen gescheiden maar ook persoonlijk failliet. Tot schrik van de Nederlandse erfgenamen begon de waardevolle nalatenschap aardig complex te worden! Het vervolg leest u in deel twee van dit feuilleton.

Deze column verscheen ook in het
magazine Leven in Frankrijk, 2020/5 (herfst)

← Lees dit eerst… Een jurist met ‘vuile handen’ (2) →