Een jurist met ‘vuile handen’ (3)

Deze column verscheen ook in het
magazine Leven in Frankrijk, 2021/1

Met de landmeter spreken we ’s ochtends vroeg af, opdat we het grondstuk bij werkbare temperaturen kunnen verkennen. On-Frans stipt arriveren de géomètre-expert en zijn assistent, gewapend met een indrukwekkende snoeischaar, dito takkenzaag en zelfs een heuse drone. Die laatste zal nog onmisbaar blijken, niet alleen omdat een deel van het terrein als ‘ravin’ (ravijn) te boek staat.

Met gevaar voor lijf en leden

We trekken het terrein in, waarbij al snel blijkt dat zich hier in decennia geen stuk tuingereedschap heeft laten zien. Door het kniehoge gras en de mimosa banen we ons een weg, en dapper worstelen we ons langs agaves en vijgcactussen. Maar uiteindelijk moeten we toch onze meerdere erkennen in de venijnige maquis (doornstruiken), die de steeds steiler wordende route grimmig versperren. Het krachtigste argument om onze missie af te breken komt echter van de assistent-landmeter: hij wijst op sporen van een das en meent een opgeschrikt wild zwijn te horen. Zo’n ochtendje veldwerk mag een leuke afwisseling voor juristen zijn; een achtervolging door een chagrijnig varken (op een steil pad vol stekelplanten), dat zullen ook mijn beste cliënten niet van me verwachten…

Terug op het veilige gedeelte laten we de drone opstijgen, die zich van de hardste doornen noch de steilste afgrond iets aantrekt. Uiteindelijk vergaart de géomètre voldoende beeld voor zijn eerste schetsen. Voor de verdere uitwerking zal hij echter de nodige piketpalen moeten slaan en voordien zal het terrein met zwaar geschut begaanbaar moeten worden gemaakt. Helaas levert dat, naast een fikse vertraging, een extra kostenpost van duizenden euro’s op. Hoewel: als terreineigenaar is men – ter beperking van brandrisico, sowieso verplicht onderhoud te plegen. In feite is er dus vele jaren geld bespaard.

Het groen gesnoeid, de grenzen getrokken

Nadat de payagiste (hovenier) zijn klus heeft geklaard kan de landmeter verder. En zo kan na een paar weken eindelijk een set fraaie tekeningen worden gepresenteerd. Ze worden gedeeld met alle mede-eigenaars, die zich gelukkig allen kunnen vinden in de gesuggereerde perceelgrenzen.

Dat klinkt als een flinke stap in de richting van de goede afwikkeling van deze erfenis. Maar juich niet te vroeg. Aan de horizon doemen begrippen op als vruchtgebruik, kraak en executieveiling. U leest het in deel vier.

Deze column verscheen ook in het
magazine Leven in Frankrijk, 2021/1

← Een jurist met ‘vuile handen’ (2) Een jurist met ‘vuile handen’ (4) →